26. Dama byc, czyli kobieta w PRL

Każdy z nas ma jakieś wyobrażenie tego jak wyglądało życie w czasach, kiedy nas jeszcze nie było. Tak i ja odnośnie czasów Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Naoglądawszy się rodzinnych zdjęć i skleciwszy wspomnienia z dzieciństwa zrodziła się idea tego posta. Bo oprócz kolejek, kartek na reglamentowane towary, pustych półek sklepowych, oranżady w proszku, wszechobecnej propagandy, lata PRLu kojarzą mi się z niesamowitą kobiecością płynącą z niczego innego jak z naturalności. Bo choć zmieniły się kanony mody, urody, jedno pozostało bez zmian - kobieta powinna być damą. Nie zapominajmy o tym!

Ideałem kobiecości dla mnie jest moja Babcia. Babcia była elegantką (nawet w kuchni), jej sukienki służą mi (jako jedynej wnuczce) do dziś. Zawsze grała w tysiąca, a kiedy nie znajdywała kompana - stawiała pasjansa, przy czym dużo "kopciła". Pracowała w Hali Mirowskiej w sklepie z biżuterią, dzięki czemu na jej palcach zawsze błyszczały pierścionki. Gotowała też świetny krupnik, śpiewała, była duszą towarzystwa wszelkich spotkań. W tzw. "międzyczasie" prowadziła dom, była przykładną żoną i wychowała dwie córki. I nigdy nie narzekała.

 

 

 

 

W minione niedzielne przedpołudnie, razem ze swoją Współblogerką Aleksandrą postanowiłyśmy "przymierzyć się" do jakiś klimatycznych zdjęć. Efekty tych "przymiarek" przedstawiam poniżej:

A poniżej dowód na to, że już od najmłodszych lat jestem twardym karcianym graczem:

Pozdrawiam,

Agnieszka